Een procedure tegen de Minister van Justitie en Veiligheid leidt tot een tussenuitspraak van de Rechtbank Midden-Nederland (volgend op een eerdere tussenuitspraak) met enkele interessante aspecten.

Voor een belangrijk deel is de tussenuitspraak – met de opdracht, motiveer eens wat beter – goed opgevolgd. Voor één document geldt dit niet. Procedureel interessant is dat het besluit van een ander bestuursorgaan (de Minister van I&W) formele rechtskracht heeft gekregen (met – na wederom een tussenuitspraak – een einduitspraak). J&V stelt dat het daarom geen onderwerp van geschil meer kan zijn in deze procedure. Dat volgt de rechtbank niet. Dat is iets tussen een ander bestuursorgaan en RTL. Hier ligt een ander besluit van J&V voor en dus kan de discussie ook daar nog over gaan.

Bij een inhoudelijke beoordeling van het stuk valt vervolgens op dat de rechtbank indringend toetst. Bij die toets valt op dat feitelijkheden niet als persoonlijke beleidsopvattingen worden aangemerkt en dus niet gelakt mochten worden. Bijzonder is dat het een weergave betreft van wat is gezegd (en verslag). De rechtbank erkent dat dit best gekleurd kan zij, maar acht dit onvoldoende om van een beleidsopvatting te kunnen spreken. Maar is dat waarvan verslag is gemaakt dan geen opvatting geweest? Kennelijk niet…

Hiermee lijkt de rechtbank – net als eerder de Raad van State bij het toepassen van de bevoegdheid om geanonimiseerd te verstrekken (hier kennelijk geen discussiepunt!) (zie deze annotatie) – na alle aandacht voor de vermeende Ruttedoctrine (te ruim opvatten van het begrip “persoonlijke beleidsopvatting”) ook wat kritischer te kijken naar artikel 11 van de Wob. Hoe dat onder de Woo straks gaat, is te zien in artikel 5.2 van de Woo (zie ook dit artikel in de Gemeentestem).