Maar dat laat onverlet dat je de uitspraak van de bestuursrechter wel (voorlopig) moet naleven. Een voorlopige voorziening kan wel zin hebben voor maatwerk (ter voorkoming van onomkeerbare gevolgen). 

Ongemakkelijk maar zo werkt het nu eenmaal

Uiteraard voelt het wat vervelend als een uitspraak van de bestuursrechter in eerste aanleg je niet helemaal zint. Je kunt dan in hoger beroep, bij Woo -en Wob-zaken veelal de Raad van State. Dat hoger beroep heeft geen direct effect op de uitspraak van de bestuursrechter. Het hoger beroep schorst de uitspraak niet. Die uitspraak heb je dus na te leven. 

Dan is de enige weg om te bewandelen, het indienen van een verzoek om een voorlopige voorziening. Dat deden zowel het college en de raad van gemeente Noordoostpolder en de minister van LNV (zie eerder over de LNV kwestie deze update).

Beide keren wijst de voorzieningenrechter fijntjes op de keuze van de wetgever om geen schorsende werking toe te dichten aan het hoger beroep. Uitvoering geven dus aan die uitspraak: go for it! 

Oog voor de gevolgen

Wel heeft de voorzieningenrechter oog voor de concrete omstandigheden en bijkomende gevolgen. Dat betekent voor Noordoostpolder dat een document – ook al verplicht de uitspraak tot een besluit tot openbaarmaking – nog niet openbaar gemaakt hoeft te worden. Met de minister van LNV wordt minder meegedacht. Binnen zes weken moet hij gewoon tot een besluit komen. Ook al is het zo lastig om een elektronisch raadpleegbaar register te maken van 30.000 fosfaatbeschikkingen.

P.s: hoe moet dat straks met de volledige inwerkingtreding van artikel 3.3 Woo….?