Van der Sluis (met Dekker) in ‘de Gemeentestem’: WOB misbruik maakt nog geen AVG (of Wbp) misbruik

Annotatie

1. De hier opgenomen uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (Afdeling) is tegelijkertijd met nog twee andere uitspraken – zie ECLI:NL:RVS:2019:182 en ECLI:NL:RVS:2019:183 – gedaan. In elk van deze zaken is sprake van dezelfde appellant, die rechtsmiddelen aanwendt tegen de besluitvorming van drie gemeentebesturen naar aanleiding van een verzoek op grond van de Wet bescherming persoonsgegevens (Wbp). De uitspraken zijn niet onopgemerkt gebleven in de praktijk. Vooral het oordeel dat – kort gezegd – misbruik van de Wet openbaarheid van bestuur (Wob) niet als vanzelf misbruik van de Wbp oplevert (de Wob-misbruiker is niet per se ook een Wbp-misbruiker) krijgt daarbij de aandacht. Niet verwonderlijk nu in diezelfde praktijk een al eerder gesignaleerde ontwikkeling bewaarheid blijkt, de Wbp en de Algemene Verordening Gegevensbescherming (AVG) vormen een nieuwe ingang voor mogelijk misbruik (C.N. van der Sluis, ‘Openbaarheid van overheidsinformatie en bescherming van de privacy’, Gst. 2017/131 (p. 679-680)). De wetgever heeft immers de regeling in de Algemene wet bestuursrecht, waaruit volgt dat een dwangsom wordt verbeurd bij het niet tijdig beslissen op een verzoek, niet losgekoppeld van de AVG. De mogelijkheid van een eventuele schadevergoeding dient zelfs als een aanvullende prikkel om de AVG te ‘benutten’ (zie bijv. Rb. Overijssel 6 juni 2019, ECLI:NL:RBOVE:2019:1827).

2. De uitspraken zijn vanwege dit aspect (vooral de uitspraak ABRvS 23 januari 2019, ECLI:NL:RVS:2019:181 (kwestie Bodegraven-Reeuwijk)) interessant. Ook andere thema’s zijn het waard om te bespreken. Zo zij gewezen op het procesbelang in beroep tegen de ongegrondverklaring van het bezwaarschrift (zie ABRvS 23 januari 2019, ECLI:NL:RVS:2019:183 (kwestie Katwijk)) en de duiding van het begrip de (verwerkings)verantwoordelijke (ABRvS 23 januari 2019, ECLI:NL:RVS:2019:181 en ECLI:NL:RVS:2019:182 (kwestie Harderwijk)). Deze drie onderwerpen worden hieronder behandeld, waarbij voor zover relevant tevens de AVG– die op 25 mei 2018 in werking is getreden – behandeld wordt.

Misbruik van recht

3. Zoals gezegd is het meest in het oog springende aspect uiteraard het vraagstuk van misbruik van recht. Dit leerstuk is meerdere keren aan de orde geweest in dit tijdschrift, met name daar waar het onderwerp van gesprek was bij procedures volgend op een Wob-verzoek (zie bijv. ABRvS 11 oktober 2017, ECLI:NL:RVS:2017:2695, Gst. 2018/23, m.nt. C.N. van der Sluis). Inmiddels is duidelijk dat het leerstuk ook in ander verband relevant kan zijn. Bekend is immers de jurisprudentie in het kader van de Wet hergebruik overheidsinformatie (Who) (Rb. Zeeland-West-Brabant 18 mei 2017, ECLI:NL:RBZWB:2017:3307 en daarna ABRvS 3 oktober 2018, ECLI:NL:RVS:2018:3147, Gst. 2019/43, m.nt. A. Drahmann en P.M.J.J. Swagemakers), procedures in de fiscale hoek (Rb. Oost-Brabant 21 december 2018, ECLI:NL:RBOBR:2018:6516) en bij een inzageverzoek op grond van de Wbp ( HR 29 juni 2007, ECLI:NL:HR:2007:AZ4663; Hof Amsterdam 10 november 2005, ECLI:NL:GHAMS:2005:AU8223 en Hof Den Haag 3 oktober 2017, ECLI:NL:GHDHA:2017:2723).

4. Zoals gezegd speelt in de kwestie Bodegraven-Reeuwijk de vraag of het door appellant (en zijn gemachtigde) rechtens vastgestelde misbruik van recht in het kader van de Wob in kan houden dat tevens misbruik van recht aan de orde kan zijn bij een beroep op de bevoegdheden uit de Wbp (inmiddels de AVG). De Afdeling oordeelt – ons inziens terecht – dat een zodanig verband niet zonder meer aan de orde kan zijn:

“De enkele omstandigheid dat de gemachtigde van [appellant] en [appellant] eerder in het kader van Wob-procedures niet-ontvankelijk zijn verklaard, is onvoldoende om ook in deze procedure tot het oordeel te komen dat sprake is van misbruik van recht. De Wob en de Wbp betreffen een verschillende materie die maakt dat het oordeel dat er misbruik van recht is gemaakt ter zake van de Wob niet zonder meer betekent dat ook van misbruik van de Wbp sprake zou zijn.”

5. De juistheid van deze overweging volgt uit de inmiddels bestendige jurisprudentie van de Afdeling waaruit volgt dat voor een beroep op misbruik van recht zwaarwichtige gronden vereist zijn (ABRvS 19 november 2014, ECLI:NL:RVS:2014:4129, AB 2015/93, m.nt. E.C. Pietermaat; Gst. 2014/124, m.nt. C.N. van der Sluis en M.A.J. West; JB 2014/426, m.nt. J. Korzelius en Y.E. Schuurmans en ABRvS 19 november 2014, ECLI:NL:RVS:2014:4135, Gst.2015/33, m.nt. L.M. Koenraad en T. Barkhuysen). Gezien de mogelijk gevolgen – zie hieronder – is dat ook niet vreemd. Zo kan de constatering dat sprake is van misbruik van recht leiden tot het buiten behandeling laten van een aanvraag (ABRvS 17 februari 2016, ECLI:NL:RVS:2016:396, Gst. 2016/68, m.nt. C.N. van der Sluis), het weigeren van een gemachtigde (ABRvS 9 mei 2018, ECLI:NL:RVS:2018:1585, Gst. 2018/128, m.nt. C.N. van der Sluis en ABRvS 5 december 2018, ECLI:NL:RVS:2018:3988), of een (ambtshalve) veroordeling in de proceskosten (Rb. Rotterdam 1 mei 2015, ECLI:NL:RBROT:2015:3165 en nadien Rb. Oost-Brabant 30 september 2016, ECLI:NL:RBOBR:2016:5359; ABRvS 27 februari 2017, ECLI:NL:RVS:2017:799 en Rb. Rotterdam 15 februari 2018, ECLI:NL:RBROT:2018:1042).

6. Om aan de drempel van zwaarwichtige gronden te voldoen – en dus gerechtvaardigd een beroep op misbruik van recht te kunnen doen – is in het kader van de Wob een drietal componenten van belang op basis van de jurisprudentie van de Afdeling (ABRvS 17 februari 2016, ECLI:NL:RVS:2016:396, Gst. 2016/68, m.nt. C.N. van der Sluis en ABRvS 27 juli 2016, ECLI:NL:RVS:2016:1840, Gst. 2016/141, m.nt. C.N. van der Sluis): de inhoudelijke component, de financiële component en de aard van de gemachtigde en/of de verzoeker. Deze componenten zijn niet cumulatief, maar dienen in samenhang te worden bezien. Van belang is en blijft dat een beroep op misbruik van recht op grond van de bovenstaande componenten voldoende is onderbouwd met een dossier en niet is gebaseerd op een enkel voorval of zelfs een enkele stelling. Qua dossieropbouw kan overigens ook gedacht worden aan het samenwerken tussen gemeenten om de ingenomen stelling dat sprake is van misbruik met een dossier te onderbouwen. Een mooi voorbeeld daarvan is te vinden in de reeds genoemde jurisprudentie, waarbij verschillende gemeenten samenwerkten om hun stelling te onderbouwen dat sprake was van misbruik van recht bij het doen van een Who-verzoek (Rb. Zeeland-West-Brabant 18 mei 2017, ECLI:NL:RBZWB:2017:3307 en ABRvS 3 oktober 2018, ECLI:NL:RVS:2018:3147, Gst. 2019/43, m.nt. A. Drahmann en P.M.J.J. Swagemakers).

7. Hoewel mogelijk de onderhavige uitspraak en het daarin gestelde onvoldoende aanknopingspunten geeft voor de stelling dat sprake lijkt te zijn van misbruik, moet de praktijk deze uitspraak niet zodanig interpreteren dat geen sprake kan zijn van misbruik van de Wbp (en de AVG). Niet valt immers uit te sluiten dat een specifiek dossier in het licht van de zojuist genoemde componenten – ondanks het door de Afdeling veronderstelde legitieme doel van het Wbp-verzoek – wel degelijk een basis kan vormen voor de stelling dat sprake is van Wbp-misbruik c.q. AVG-misbruik. Wij zien zelfs aanknopingspunten in de kwestie Bodegraven-Reeuwijk. Ter ondersteuning hiervan eerst kort de achtergrond. Appellant dient op 12 augustus 2015 een verzoek in op grond van de Wob bij het college van burgemeester en wethouders van Bodegraven-Reeuwijk (het college). Vervolgens dient appellant enige tijd later een verzoek in op grond van artikel 35 van de Wbp (inmiddels artikel 15 van de AVG). Daarop heeft het college beslist op 17 november 2016. Vervolgens is op 20 maart 2017 het daartegen door appellant gerichte bezwaarschrift door het college niet-ontvankelijk verklaard wegens misbruik van recht. Het daartegen ingestelde beroep wordt door de rechtbank vervolgens op 12 december 2017 eveneens niet-ontvankelijk verklaard, waarop appellant zich tot de Afdeling wendt. Hoewel daarmee sprake lijkt van een zuiver Wbp-verzoek, is het van belang te kijken naar de aard van appellant en zijn gemachtigde (en hun procesgedrag in andere procedures). Daarvan is immers komen vast te staan dat meermaals sprake is geweest van misbruik. Relevant is ook dat sprake is van een groot aantal verzoeken bij diverse gemeenten (35-40) (de inhoudelijke component). Bovendien lijkt ook sprake te zijn van een financieel oogmerk. Nagenoeg meteen na het verstrijken van de beslistermijn wordt immers een ingebrekestelling verstuurd ten behoeve van het verbeuren van een dwangsom. Hoewel geen onderdeel meer van het geschil – omdat het college bij zijn beslissing op bezwaar is teruggekomen van het standpunt dat sprake is van misbruik van recht – wordt in kwestie Harderwijk nog eens bevestigd dat het appellant (en zijn gemachtigde) te doen is om een proceskostenvergoeding en de zojuist benoemde dwangsom. Relevant voor de inhoudelijke component en de relevantie van de aard van de gemachtigde is het gegeven dat de gewenste informatie zeer waarschijnlijk ook verkregen had kunnen worden door in hoger beroep te gaan tegen het vonnis van de rechtbank Den Haag (Rb. Den Haag 18 mei 2017, ECLI:NL:RBDHA:2017:5404) naar aanleiding van het bij de VNG ingediende inzageverzoek op grond van artikel 35 van de Wbp. Dat ondanks de door appellant gestelde onduidelijkheid en onvolledigheid van de reactie op dat inzageverzoek niet deze weg (met de nodige kosten) is gevolgd, maar de weg van een Wbp-verzoek bij verschillende gemeenten (met de mogelijkheid van een dwangsom) is in die zin opmerkelijk.

8. Kortom, zo op het oog voldoende aanknopingspunten voor een betoog dat voldaan is aan alle drie de componenten en dat de samenhang daartussen noopt tot het oordeel dat in het onderhavige geval sprake is van misbruik van recht. Hoewel het door betrokkenen in deze procedure gestelde daar mogelijk debet aan is, is het een gemiste kans dat de Afdeling deze punten niet (desnoods ambtshalve, vlg. ABRvS 16 mei 2018, ECLI:NL:RVS:2018:1636) heeft willen betrekken. Daarmee had zij haar jurisprudentie omtrent misbruik van recht zeer waarschijnlijk verder kunnen verduidelijken en wellicht aanscherpen. Gegeven de mogelijke verschuiving – in verband met de loskoppeling van de dwangsom ten aanzien van de Wob per 1 oktober 2016 – naar bijvoorbeeld AVG-misbruik achten wij de kans zeer aanwezig dat de mogelijkheid zich op korte termijn zich weer zal aandienen.

(Verwerkings)verantwoordelijke

9. Daarnaast zijn de uitspraken in de kwesties Bodegraven-Reeuwijk en Harderwijk relevant voor beantwoording van de vraag of sprake is van een verantwoordelijke als bedoeld in artikel 1, aanhef en onder d, van de Wbp. Die vraag blijft relevant onder de AVG, omdat het begrip verwerkingsverantwoordelijke (zie artikel 4, aanhef en onder 7, van de AVG) nagenoeg gelijkluidend is als het begrip verantwoordelijke.

10. Kort en goed overweegt de Afdeling:

“Als gemeenteambtenaren, zoals hier wordt gesteld, berichten op een forum in beheer bij de VNG plaatsen, moet het handelen van deze ambtenaren worden toegerekend aan het college van de gemeente waarvoor zij werkzaam zijn en moet dat college in zoverre als verantwoordelijke in de zin van artikel 1, aanhef en onder d, worden aangemerkt.”

11. Deze overweging werpt twee vragen op. Enerzijds in hoeverre het naar eigen inzicht bewegen op een forum dat niet van de werkgever is, het bestuursorgaan vervolgens is aan te rekenen. Anderzijds de vraag in hoeverre dan het bestuursorgaan ook een verantwoordelijkheid heeft nu een andere partij, de VNG, primair zeggenschap heeft over het forum.

12. Wat dat eerste betreft valt op dat eenvoudig gesteld wordt dat het handelen van gemeenteambtenaren moet worden toegerekend aan het college. Waarop dat gebaseerd is, volgt echter niet uit de uitspraak. Uit de parlementaire geschiedenis van de Wbp volgt dat handelingen van hiërarchisch ondergeschikten aan de (verwerkings)verantwoordelijke worden toegerekend volgens de gewone regels van het staatsrecht. Daarbij is aansluiting gezocht bij het begrip ‘bestuursorgaan’ uit de Algemene wet bestuursrecht en de hiërarchische bevelsbevoegdheid ten opzichte van het ambtelijk apparaat (Kamerstukken II 1997/98, 25892, 3, p. 56-57). Daarmee is echter nog niet per definitie gegeven dat de uitlating van een ambtenaar is toe te rekenen aan het college. In dat verband wijzen wij op een uitspraak van de Afdeling waarin zij overwoog dat het richten van een Wob-verzoek aan een ambtenaar niet leidt tot een aan het college gericht Wob-verzoek (ABRvS 23 april 2014, ECLI:NL:RVS:2014:1438). Zodoende kan beredeneerd worden dat de enkele uitlating van een ambtenaar op een forum zodoende niet, althans niet per definitie toe te rekenen is aan het college.

13. Wat de verhouding tussen de VNG en een gemeente waarvan de ambtenaar op het forum van de VNG het nodige deelt betreft is in twee eerdere zaken door een tweetal rechtbanken (Rb. Rotterdam 4 juni 2018, ECLI:NL:RBROT:2018:4317 en Rb. Midden-Nederland 4 juni 2018, ECLI:NL:RBMNE:2018:2589) geoordeeld dat de VNG – in verband met de formeel-juridische zeggenschap over het VNG-forum – weliswaar aan te merken is als verantwoordelijke in de zin van artikel 1, aanhef en onder d, van de Wbp, maar dat dat de gemeenten niet ontslaat van hun verantwoordelijkheid voor het plaatsen van informatie op het VNG-forum. Appellant heeft dat overigens ook aangevoerd in de kwesties Reeuwijk-Bodegraven en Harderwijk.

14. Dat is in lijn te zijn met de parlementaire geschiedenis omtrent artikel 1, aanhef en onder d, van de Wbp (Kamerstukken II 1997/98, 25892, 3, p. 16 en 55-57). Hieruit volgt immers dat naast de primair vast te stellen formeel-juridische zeggenschap (het zelfstandig vaststellen van doel en middelen voor de desbetreffende verwerking) en bevoegdheid ook de functionele inhoud een rol kan spelen wanneer meerdere actoren betrokken zijn. Of sprake is van een verantwoordelijke wordt zodoende niet alleen ingevuld aan de hand van algemeen in het maatschappelijk verkeer geldende maatstaven (waarbij in het publiekrecht handelingen van ondergeschikten ingevuld worden volgens het staats- en bestuursrecht en worden toegerekend aan het desbetreffende bestuursorgaan). De Afdeling focust slechts op de in het maatschappelijke verkeer geldende maatstaven en concludeert dat het college verantwoordelijke is, maar gaat daarbij niet in op de vraag bij wie nu de bevoegdheid ligt voor het vaststellen van het doel en de middelen voor de verwerking van persoonsgegevens. Dat is enerzijds wat vreemd in het licht van de parlementaire geschiedenis en anderzijds een gemis voor de praktijk.

15. Uit de parlementaire geschiedenis volgt dat de benadering over de band van de functionele inhoud een aanvullend criterium is en voornamelijk is ingegeven vanuit de wens om te voorkomen dat ingeval van meerdere actoren onduidelijk is wie aan te merken is als (verwerkings)verantwoordelijke, waarmee onduidelijk is tot welk bestuursorgaan een verzoeker zich dient te wenden (Kamerstukken II 1997/98, 25892, 3, p. 57). In het onderhavige geval is de VNG (overduidelijk) aan te merken als (verwerkings-)verantwoordelijke in verband met de formeel-juridische zeggenschap, zodat duidelijk is tot welke instantie een verzoeker zich kan en dient te wenden. Daarmee is uiteraard niet uitgesloten dat het college ook aan te merken is als (verwerkings-)verantwoordelijke. Door in het midden te laten voor welke verwerking(en) een bestuursorgaan precies verantwoordelijk is (naast een ander als (verwerkings)verantwoordelijk aan te merken bestuursorgaan) laat de Afdeling een kans liggen om duidelijk te maken hoe de verhoudingen liggen tussen een forumbeheerder en iemand die – al dan niet namens een bestuursorgaan – daar berichten op plaatst. Het antwoord op die vraag is (zeer) relevant voor de praktijk. Enerzijds, omdat veelvuldig gebruik wordt gemaakt – door publieke en private partijen – van zowel gesloten als open fora, en sociale mediakanalen, zoals Facebook. Anderzijds, omdat het vraagstuk in verschillende, elkaar tegensprekende rechtbankuitspraken uitgebreider c.q. explicieter aan bod gekomen is. Daarbij is overwogen dat:

“de VNG heeft als beheerder van het forum de formeel-juridische zeggenschap en is verantwoordelijk voor het forum als geheel. Dit betekent echter niet dat de VNG de enige verantwoordelijke in de zin van artikel 1, aanhef en onder d, van de Wbp is. Weliswaar heeft de VNG met een bepaald doel het forum geopend, maar de leden dragen bij aan dat doel door deel te nemen aan het overleg op het forum. Daarbij zijn de leden zelf verantwoordelijk voor de door hen aangeleverde gegevens.” (Rb. Rotterdam 4 juni 2018, ECLI:NL:RBROT:2018:4371)

maar net zo goed:

“De formeel-juridische zeggenschap over het VNG-forum ligt bij de VNG. De VNG heeft het forum in het leven geroepen en het doel daarvan bepaald. De VNG heeft als houder van het forum (medewerkers van) gemeenten de gelegenheid geboden om bijdragen te lezen en te plaatsen. Vast staat ook dat verweerder niet in staat is om andere handelingen dan deze met betrekking tot het forum uit te voeren. De VNG draagt zorg voor het functioneren van het forum en heeft daarover het beheer. De VNG bepaalt waar de website waarop het forum zich bevindt wordt gehost, hoe gegevens op het forum worden verwerkt, hoe ze worden beveiligd, wie toegang heeft tot het forum, hoe lang de gegevens bewaard worden, of een back up wordt gemaakt en met wie de gegevens gedeeld worden. Het feit dat het de VNG is geweest die heeft besloten de bewuste items met alle bijdragen van het forum te verwijderen, is hiervan een bevestiging. De VNG moet dan ook als ‘verantwoordelijke’ voor het forum worden beschouwd. Van een gedeelde verantwoordelijkheid voor het forum is geen sprake.” (Rb. Midden-Nederland 4 juni 2018, ECLI:NL:RBMNE:2018:2589)

16. Na de vaststelling door de Afdeling in de kwesties Bodegraven-Reeuwijk en Harderwijk dat sprake is van een verantwoordelijke, overweegt zij dat in de nieuwe beslissing op bezwaar dient te worden betrokken in hoeverre de persoonsgegevens van appellant zijn verwerkt en voor zover zodanige gegevens zijn verwerkt, een omschrijving van het doel of de doeleinden van de verwerking, de categorieën van gegevens waarop de verwerking betrekking heeft en de ontvangers of categorieën van ontvangers, alsmede de beschikbare informatie over de herkomst van de gegevens.

17. Gebleken is immers dat de VNG het forum zodanig heeft opgeschoond (zie: Rb. Den Haag 18 mei 2017, ECLI:NL:RBDHA:2017:5404; Rb. Rotterdam 4 juni 2018, ECLI:NL:RBROT:2018:4371 en Rb. Midden-Nederland 4 juni 2018, ECLI:NL:RBMNE:2018:2589) dat – voor zover daar sprake van is – persoonsgegevens geplaatst c.q. verwerkt op het VNG-forum voor 1 april 2017 niet meer te achterhalen zijn door de gemeenten, zoals ook naar voren komt in de kwestie Bodegraven-Reeuwijk. Dat sprake is van een inspanningsplicht om al hetgeen te doen dat redelijkerwijs mogelijk is om de verwijderde berichten alsnog te achterhalen (aldus Rb. Rotterdam 4 juni 2018, ECLI:NL:RBROT:2018:4371) maakt dat een duidelijk antwoord op de vraag wie aan te merken is als (verwerkings)verantwoordelijk zeer wenselijk. De geciteerde rechtbankuitspraken wijzen in verschillende richtingen en wanneer sprake is van (verwerkings)verantwoordelijk bestuursorgaan, wordt met die kwalificatie ook een inspanningsplicht, om de onder een Wbp-/AVG-verzoek vallende documenten te vergaren, voorondersteld.

18. Het voorgaande maakt bovendien duidelijk dat ook als wordt samengewerkt met een private partij – zoals hier de VNG – die is aan te merken als (verwerkings)verantwoordelijke, het niet vanzelfsprekend is dat een gemeente – via haar ambtenaren – ook als (verwerkings)verantwoordelijke moet worden aangemerkt en dus geconfronteerd kan worden met een inzageverzoek. Dat kan voor praktische problemen zorgen als de partij die formeel-juridische zeggenschap heeft, overgaat tot het verwijderen van de persoonsgegevens op het forum. Dan wordt de vraag hoe ver de inspanningsverplichting van een bestuursorgaan reikt om vast te stellen welke persoonsgegevens verwerkt zijn. Wordt ongetwijfeld vervolgd.

Procesbelang

19. In de kwestie Katwijk speelt overigens nog de vraag of appellant terecht niet-ontvankelijk is geacht in zijn beroep. Dit oordeel baseert de rechtbank enerzijds op de verklaring van het college, onderbouwd met stukken, dat hij nooit informatie heeft gezonden aan het VNG-forum. Anderzijds ligt aan dit oordeel ten grondslag dat appellant niet aannemelijk heeft gemaakt dat het college wel informatie heeft gedeeld op het VNG-forum. Daarbij heeft de rechtbank de enkele stelling dat gemeenten niet altijd eerlijk zijn over het al dan niet delen van informatie op het VNG-forum onvoldoende geacht om de met stukken onderbouwde stelling van het college als onwaar te bestempelen. Dat leidt ertoe dat de rechtbank oordeelt dat appellant geen procesbelang heeft en derhalve niet-ontvankelijk is in zijn beroep. Met dit oordeel maakt de Afdeling echter terecht korte metten. Dat zoals de rechtbank overweegt geen persoonsgegevens zijn verwerkt, dient immers te leiden tot een ongegrond beroep en niet tot een niet-ontvankelijkheid.

20. Hoewel een inzageverzoek op grond van de Wbp/AVG over het algemeen beperkter zal zijn dan een verzoek op grond van de Wob, dringt de vergelijking met de discussie omtrent het al dan niet aanwezig zijn van bepaalde documenten bij een Wob-verzoek zich op. Uitgangspunt in die discussie is, zoals in de onderhavige uitspraak eveneens aan de orde lijkt te zijn, dat als een bestuursorgaan stelt dat na onderzoek is gebleken dat een bepaald document niet onder hem berust en een dergelijke mededeling niet ongeloofwaardig voorkomt, het in beginsel aan degene is die om informatie verzoekt om aannemelijk te maken dat, in tegenstelling tot de uitkomsten van het onderzoek door het bestuursorgaan, dat document toch onder het bestuursorgaan berust (ABRvS 10 april 2019, ECLI:NL:RVS:2019:1115, ABRvS 28 juli 2010, ECLI:NL:RVS:2010:BN2667, Gst. 2010/83, m.nt. C.N. van der Sluis en ABRvS 8 september 2010, ECLI:NL:RVS:2010:BN6188, Gst. 2010/92, m.nt. C.N. van der Sluis).

21. Gegeven de aard van deze discussie is de inhoud van belang, de interpretatie van het verzoek en het daarop volgende handelen van het bestuursorgaan. Hieruit volgt, en dat maakt de Afdeling duidelijk, dat een discussie over procesbelang niet aan de orde kan zijn. Een Niet-ontvankelijk verklaren is dan ook geen uitkomst in de kwestie.